آشنایی با برخی از امکانات ماشین های آفرود، در ادامه، فهرستی از مهم‌ترین آپشن‌های ماشین‌های آفرودی جمع‌آوری کرده‌ایم. وجود این امکانات در این خودرو، کمک خواهد کرد تا از بیراههنوردی لذت بیشتری ببرید. با ما همراه باشید.
امکانات ماشین های آفرود
چهارچرخ‌فعال: کشش بیشتر در بیراههنوردی
فعال‌بودن همه چرخ‌ها، یکی از ضروری‌ترین آپشن‌های ماشین‌های آفرودی است. وجود آن در خودروی آفرودی، برای عبور از چالش‌های مختلف در مسیرهای صعب‌العبور الزامی خواهد بود. مهم‌ترین ویژگی فعال‌بودن همه چرخ‌ها، این است که کشش تا حد زیادی افزایش پیدا می‌کند؛ یعنی در مسیرهای ناهموار، پوشیده از گل‌ولای، شنی و برفی، خودرو بدون مشکل به راه خود ادامه خواهد داد.
انتقال نیروی موتور به هر چهار چرخ خودرو، باعث می‌شود تا اتومبیل در مسیرهایی با شیب زیاد نیز نسبت به سایر خودروهای آفرودی توانایی‌های بسیار بیشتری داشته باشد. در ایران، خودروهای چهارچرخ‌فعال را با نام جفت‌دیفرانسیل یا 4×4 می‌شناسند. مدل‌های قدیمی‌تر که شامل انواع تویوتاها، جیپ‌های قدیمی، پاژن، پاترول و نیسان رونیز هستند، از سیستم چهارچرخ از نوع پارت‌تایم استفاده می‌کنند. نمونه‌های جدیدتر، به چهارچرخ فول‌تایم مجهز شده‌اند. سیستم فعال‌بودن همه چرخ‌ها (AWD) نیز نوع دیگری از 4WDاست که در کراس‌اوورهای جدید دیده می‌شود.
کنترل ایستایی در سربالایی: کمک به شروع حرکت در سربالایی
کنترل ایستایی در سربالایی، جزو امکانات ضروری خودروهای آفرودی نیست؛ اما یک آپشن کمکی مهم به حساب می‌آید. آن، به راننده هنگام شروع حرکت در سربالایی‌ها کمک می‌کند. اگر قدرت خودرو هنگام شروع حرکت در مسیرهای شیب‌دار کافی نباشد، خودرو به جای حرکت به جلو، رو به عقب حرکت خواهد کرد.
این سیستم از حرکت رو به عقب خودرو در سربالایی‌ها جلوگیری می‌کند. کنترل ایستایی در سربالایی یا سیستم HAC، در خودروهای سطح‌بالا و لوکس دیده می‌شود؛ البته در حال حاضر، بعضی از کراس‌اوورهای شهری یا حتی سدان‌های جمع‌وجور نیز از این آپشن برخوردار هستند.
دنده کمکی: کنترل قدرت چرخ‌ها با دنده‌های سنگین و سبک
دنده کمکی یکی از مهم‌ترین آپشن‌های ماشین‌های آفرودی خصوصاً خودروهای آفرودی قدیمی است. دنده یا گیربکس کمکی به راننده کمک می‌کند تا قدرت منتقل‌شده به چرخ‌ها را کنترل کند. برای کنترل گیربکس کمکی، معمولاً یک دسته دنده اضافه در کنار دنده اصلی یا چند کلید کنترلی الکتریکی روی داشبورد در نظر می‌گیرند. چهار حالت N (خلاص)، 2H (یک محور سبک)، 4H (دو محور سبک) و 4L (دو محور سنگین) برای دنده کمکی در نظر گرفته شده است.
حالت 2H، مناسب شرایط عادی و حرکت در خیابان‌های شهری یا جاده‌های بین‌شهری است. در این حالت، نیروی موتور تنها به دو چرخ (معمولاً عقب) منتقل می‌شود. هنگام نیاز به کشش بیشتر و در آفرودهای معمولی، از دنده کمکی سبک 4H استفاده می‌شود که در آن، قدرت موتور به هر 4 چرخ منتقل خواهد شد. در آفرودهای سنگین که نیاز زیادی به کشش وجود دارد، از دنده کمکی 4L استفاده می‌شود. با قراردادن دنده کمکی در این حالت که به دنده کمکی سنگین نیز معروف است، کشش خودرو به بیش‌ترین حد می‌رسد و امکان خروج از موانع فراهم خواهد شد.
